uitkijken over een meer

Lyra liep over het gras naar een groot meer, de mist trok langzaam op Lyra keek uit over een reusachtig groot meer.
Ze trok haar schoenen en sokken uit en deed haar benen in het water, ze bekeek haar spiegelbeeld in het water haar lange zwarte haar viel naar voren.
Lyra rekte zich uit en liet zich toen achterover op het gras vallen en hield haar benen in het water.
De zon brak door de wolken heen en scheen op haar gezicht Lyra deed haar ogen dicht en genoot van de zon.

Edward kwam aanlopen.
Hij zag eruit als een normale jongen.
Hij liep verder en zag iemand zitten.
"wie bent u "zei hij duister.

Lyra had al een ander bewustzijn aan voelen komen en zei 'gaat je dat ook maar iets aan?'
Ze hield haar ogen gesloten en wachtte af wat de jongen zou gaan doen, ze merkte aan hem dat hij iets verborgen hield voor haar.
Ze deed éen oog open en keek de jongen aan.

"Ik zou mijn naam ook niet aan een vreemde geven"zei hij.
Zijn dekmantel als normale jongen was heel sterk bijna ondoordringbaar.

Er verscheen een glimlach op haar gezicht en zei 'je bent geen mens he.' ze zag zijn blik even veranderen en wist meteen dat ze gelijk had.
Ze had vroeger veel te maken gehad met wezens die hun ware aard niet lieten zien aan andere.
Lyra haalde haar benen uit het water en stond op en keek Edward recht aan.

"U heeft gelijk onbekende"zei hij.
Hij liet zijn dekmantel vallen.
Nu zag hij er anders uit zijn kleren waren zwart roodactig.
Er zat een armharnas rond zijn armen.

Zelf was Lyra ook geen mens teminsten niet helemaal, haar lange haar hing over éen schouder en ze keek hem even aan.
'waar kom je vandaan?' vroeg ze.
Lyra verwachtte eigenlijk niet dat de vampier zou antwoorden, omdat hij haar niet kende.

"U verwacht nu dat ik niet antwoord,maar ik kom uit het uiterste van engeland"zei hij.
Zijn ogen verkleurden normaal naar zijn blauwe ogen.

Lyra verbaasde zich er over dat de jongen haar toch antwoord had gegeven.
Zelf kwam ze uit Japan daar was ze geboren en opgegroeit daarna had ze in Engeland op school gezeten en een jaar of 2 geleeft.
Ze grinnekte en zei 'op welke school heb jij gezeten?'

"Op harvard"zei hij.
Zijn school leven was moeilijk geweest.

Lyra had veel van die school gehoort maar had er zelf niet op gezeten.
Ze verveelde zich lichterlijk en zei 'leven jou ouders nog?'
Die van haar waren al lang dood dacht ze ze had al jaren niks meer van hun gehoord.
Lyra gooide haar zwarte haar met een hoofdbeweging over haar schouder heen en keek hem aan.
Waarom had hij haar niks gevraagd naast wie ze was? meestal waren wezens nieuwsgieriger.

"ze leven niet meer,maar mag ik u naam weten"zei hij.
Zijn been deed pijn en hij ging zitten.

Lyra keek weer naar het meer en ging weer op de plek zitten waar ze eerder ook zat met haar benen weer in het water en zei 'ik heet Lyra.'
Lyra raakte het water aan met haar vingers en zag de rimpelingen.
Ze zweeg weer een tijd, 'het verbaasd me dat je zo weinig vraagt.' zei ze daarna.

"ik ben niet zo eeen vrager ik antwoor meer dan ik vraag,maar vertel op welke school had u gezeten"zei hij.
Zijn hand trilde van iets maar hij wist niet van wat.

Lyra keek naar Edward en zei ' ik zat in Oxford op een prive school.'
Ze herinerde nog haar schooltijd ze was sneller klaar dan de andere de leraren waren blij geweest toen ze van school af was, ze liep altijd in de les te klieren in de klas maar haalden wel goede cijfers.
Ze ging weer op haar rug liggen en keek naar een wolk in de vorm van een hond.

"oke best wel een goede school"zei hij
Hij had graag naar oxford gegaan,maar hij mocht niet van zijn ouders.
Zijn hart klopte opeens wat sneller.

Lyra keek niet naar Edward en zei 'als je geen mens bent wat ben je dan wel?'
Lyra's ogen lichtte een beetje op ze praaten meestal niet zo veel met andere, op school was ze nooit echt gelieft geweest tussen de mensen.
Ze ging zitten en keek naar de vissen in het meer.

"Ik ben deels elf en deels vampier"zei hij op een duistere toon.
Was hij verliefd op haar dacht hij.
Hij liet het niet zien .

Lyra liet zijn antwoord tot haar doordringen, hmm een halve vampier en een halve elf rare combinatie.
Ze zuchtte even en begon zacht te zingen
Lyra had dit ooit een keer gezongen op een schoolbal en was het nooit meer vergeten.

Edward zong mee.
Dit lied had hij gehoord op de 1ste dag school.
"mooi lied he"zei hij.

'ja ik heb het gezongen op een schoolbal omdat niemand anders dat wilde.' ze zag zichzelf nog goed daar dat podium op lopen.
Ze glimlachtte bij die herinering.
Dat was een fijne tijd geweest op school.
'pas maar op met je gevoelens ik kan ze ook voelen.' zei ze met een glimlach.

"oke maar hoe voel jij je als je bij mij bent"zei hij.
Hij keek naar haar en wachte op een antwoord.

Lyra dacht na over zijn vraag, ze wist eigenlijk niet goed wat ze moest zeggen.
'anders.' zei ze, ze was open tegen hem voor zo ver ze dat wilde dat was ze normaal niet tegen andere.
Ze keek hem aan met een grijns op haar gezicht en zei 'je vind me toch niet leuk he?'

"Eigenlijk wel dit is de eerste keer dat ik dit zo hard voel voor een meisje"zei hij.
Hij keek even naar beneden en bloosde.

Lyra zuchtte en sloeg haar ogen naar de lucht, weer zo'n type dacht ze bij zichzelf.
Waarom moesten jongens dat nou altijd doen? kon ze niet gewoon bevriend met iemand worden?
'en waarom vind je me dan leuk?' vroeg ze.